Dat
Ine Beyen vandaag een vaste waarde is in de wieler- en sportjournalistiek, is geen toeval. In een eerder gesprek met Het Laatste Nieuws vertelde ze openlijk hoe ze haar eerste kansen op televisie zelf heeft afgedwongen. Het begon allemaal met één naam: Karl Vannieuwkerke.
“Ik heb destijds Karl gecontacteerd, inderdaad. Of hij geen rol voor me zag in ‘Vive Le Vélo’. Ik legde hem mijn videowerk en columns voor die ik voor een ander nieuwsmedium maakte. Ik heb wat geduld moeten uitoefenen, maar uiteindelijk mocht ik dan aan de slag als videoreporter. Wat de bal verder aan het rollen heeft gebracht", blikt Beyen terug.
Geen evidente wereld
Eenmaal binnen in de mediawereld, was het voor Beyen toch even aanpassen. Ze groeide op in een doorsnee West-Vlaams gezin waar nuchterheid primeert. “Doe maar gewoon", klinkt het. Die achtergrond maakt dat ze zichzelf op tv zien soms nog altijd onwerkelijk vindt.
Beyen benadrukt dat de glitter en glamour nooit vanzelfsprekend zullen aanvoelen. “In de kijker lopen, dat past niet bij een Beyen. Iets als De Kastaars!, hoe plezant ook, voelt onwennig. Zeker omdat ik geen krak ben in smalltalk en netwerken met mensen die ik niet ken.”
Een onverwachte handicap
Daarbovenop kampt ze met een bijzondere beperking: gezichtsblindheid. “Ik herken mensen bijna nooit als ik ze tegenkom. Ik zit nu met jou een uur aan tafel en als ik je morgen op straat zie, loop ik je waarschijnlijk voorbij. Dan komt het al eens over alsof ik hautain zou zijn", geeft ze toe.