Ruben Van Gucht luidt alarmbel: "Op die manier is er voor mij geen weg meer terug"

Wat doe je als Jan Vertonghen met tranen in de ogen voor je staat, dertig seconden na het eindsignaal van een pijnlijke nederlaag? Dat gebeurde vorige zomer na Frankrijk-BelgIë op het EK Voor Ruben Van Gucht is het duidelijk: zijn rol aan de zijlijn is een vak apart – en absoluut niet te vergelijken met die van een journalist die op afstand verslag uitbrengt.

“Je moet goed begrijpen wat mijn rol is tijdens zo’n EK", legt Van Gucht uit in De Morgen. “Dertig seconden na afloop van een match, als alle indrukken en gevoelens nog moeten neerdwarrelen, heb ik al mijn eerste interview, en binnen de tien minuten krijg ik nog eens drie of vier spelers over de vloer.”

Tijd is een luxe die hij dan niet heeft: “Je hebt dan hooguit twee minuten de tijd om die mensen te spreken: niet de ideale omstandigheden om veel nuance in je interview te leggen of rustig op te bouwen naar je meest kritische vraag.”

Verschillende jassen, verschillende rollen
“Je kunt in de sportjournalistiek verschillende jassen aantrekken", vertelt Van Gucht verder. “Als wielercommentator trek ik een andere jas aan dan als reporter op het voetbalveld: op dat moment ben ik ook niet altijd de meest meelevende verslaggever.”

Toch voelt hij zich niet geroepen om altijd de scherpste journalist in de kamer te zijn. “Als je je per se wilt profileren als de meest kritische journalist van allemaal, is er geen weg terug: dan moet je altijd kritisch zijn, dan kun je geen andere jassen meer aantrekken.”