'Ongeziene crisis bij Anderlecht'

Anderlecht staat na drie wedstrijden in de Champions Play-offs met lege handen. Nul op negen. Geen schwung, geen zichtbare progressie, en vooral: geen hoop meer. De malaise op het veld vertaalt zich nu ook steeds nadrukkelijker naar de tribunes en bestuurskamers. Supporters, media en analisten stellen zich één grote vraag: hoe is het zover kunnen komen?

De teleurstellingen volgen elkaar op, en de speelstijl van Besnik Hasi heeft tot dusver weinig resultaat opgeleverd. Maar onder het veldoppervlak schuilt een dieper liggend probleem. De zoveelste sportieve reorganisatie, het ontslag van David Hubert, en een groep sleutelspelers die niet lijkt te weten waarheen — het is een patroon dat bij Paars-Wit maar blijft terugkeren. En het begint zijn tol te eisen.

“Het geloof is helemaal weg bij de achterban”, klinkt het bij Het Nieuwsblad. Niet verwonderlijk: met veertien competitienederlagen is de veerkracht van de supporters op een dieptepunt beland. Zelfs een bekerwinst zou voor velen maar een doekje voor het bloeden zijn, eerder dan een oprechte bekroning van beleid.

Vragen zonder antwoord
Wie blijft, wie vertrekt? En misschien nog belangrijker: wie heeft de touwtjes écht in handen bij Anderlecht? De terugkerende kritiek op Marc Coucke (‘te afwezig’) en Wouter Vandenhaute (‘verliest grip’) zwelt opnieuw aan. Ondertussen lijken spelers als Verschaeren, Vazquez, Hazard en Adryelson steeds verder af te drijven van het project.

En dan is er nog de symbolische tik: Union, met ex-Anderlecht-spelers als Sadiki en El Hadj, zwaaiend met een vlag na een verdiende overwinning. Terwijl de rivalen bouwen, blijft Anderlecht breken en lijmen. Vraag is hoe vaak dat nog goed kan gaan — voor spelers, fans én bestuur.