Kat Kerkhofs openhartig: "Ik erger me daar echt aan"

Kat Kerkhofs verloor haar vader op jonge leeftijd, een tragedie die een blijvende indruk heeft achtergelaten. In een openhartig gesprek met HUMO vertelt ze hoe ze als zestienjarige omging met dit zware verlies en hoe het haar persoonlijkheid heeft gevormd.

Kerkhofs blikt terug op die moeilijke periode en hoe ze zich staande hield. "Ik was net samen met Dries, en ik was omringd door een hechte groep vrienden. Dáár richtte ik me op: plezier maken, uitgaan. Het huis uit, de wereld in", vertelt ze. Hoewel haar moeder en zus haar waarschuwden voor de "beruchte backlash" van verdriet dat in de achtervolging komt, bleef die voor haar uit. "Ik geloof dat dat voor mij de geschikte manier was om met de tragedie om te gaan: me niet laten insluiten door verdriet."

Kat benadrukt dat er geen universele manier is om met rouw om te gaan. "Het ergert me nog altijd als mensen na een groot verlies te horen krijgen hoe dat moet, rouw. Het is iets hyperindividueels", stelt ze. Voor haar betekende dat een bewuste keuze om herinneringen af te weren die te pijnlijk waren. "Ik heb mezelf beschermd. Veel herinneringen heb ik afgeweerd omdat ze met te veel verdriet zouden komen."

Het verwerken van het verlies heeft haar persoonlijkheid beïnvloed. Kat erkent dat ze soms moeite heeft met grote emoties. "Ik voel me ongemakkelijk als mensen grote emoties tonen. Een groep vriendinnen, iemand die iets treurigs vertelt en de rest begint mee te huilen… Ik blokkeer dan", geeft ze toe. "Dat viscerale zit niet in mij – of beter: ik laat het niet toe."

In de twintig jaar sinds het overlijden van haar vader heeft Kat haar eigen manier gevonden om met de herinneringen en emoties om te gaan. Haar aanpak mag misschien anders zijn dan die van anderen, maar ze heeft vrede met haar keuze. "Rouw is geen one-size-fits-all. Het is mijn manier geweest om mezelf te beschermen, en dat heeft voor mij gewerkt."